Onze kleren stonken nog naar de rook. We hadden net de dag afgesloten en liepen het bos in voor een stevige wandeling. Zo’n vijftig tieners (en hun leiding) probeerden rustig en stil door de woonwijk in Amerongen te lopen. We wilden geen overlast veroorzaken. Inmiddels was het opgeklaard. Het was nog steeds koud, maar de groep leek er geen erg in te hebben. Hier en daar werd er gepraat over de activiteiten en de inleiding tijdens de Tienerconferentie. Anderen hadden het vooral gezellig met elkaar. Soms klonk er een lachsalvo door het stille bos. We waren al een poosje onderweg, toen de voorste mensen stil stonden. ‘Doe de zaklampen eens uit.’ We stonden op een stille, open plek, midden in het bos. Om ons heen was het stil. En boven ons… daar fonkelden duizenden sterren. Zo moet Abraham ook gestaan hebben, bedacht ik me. ‘Zie nu op naar de hemel en tel de sterren, indien gij ze tellen kunt.’ Die God leeft nog. En Hij zal zaad zien. Ook uit deze jongeren? Dat ook de jongeren onder de indruk waren, bleek wel uit de evaluatie-enquête. Verschillende jongeren gaven aan dat het meest indrukwekkende moment te vinden van de Tienerconferentie. We liepen verder, het stille bos door. Toen we terug kwamen duurde het nog even voordat het helemaal rustig was in het kampoord. Na een korte nachtrust was het weer vroeg dag. Terwijl ik mijn gordijnen openschoof zag ik het al. Het was weer net zo mistig als gisteren.
Jaco Pons